شهرِ مدینه حسّ و حالی دارد امشب            گویا هوای یک وصالی دارد امشب
بـا بـوسـه از لـب‌های عـبـاسِ دلاور            مـولای ما رزقِ حـلالی دارد امشب

آمـد قــمــر... آمـد پـنــاهِ آسـمــان‌هـا
شد قـبـله‌گـاه و دلـبـرِ ابـرو کـمـان‌ها
آمد عـزیزی که عزیزِ عالـمین است            پُر نـورتر از آفـتابِ مـشرقـین است
دارد صـلابت مـثلِ صد کوهِ تـنومند            آمد گلی که بی‌گمان ذُخرالحسین است
این گل که آمد در جهان هـمتا ندارد
جایی به غـیر از سینـۀ زهـرا نـدارد
آمـد که تا مـعـنا دهـد مـاهِ جـبـین را            عکـسی شود مـولا امیـرالمومنین را
با جـلوۀ رخـسارِ خود شـاداب کـرده            اُمّ الــوفـای نُـه فـلـک اُمّ الـبـنـیـن را
لبـریـز شد از شـادمـانی بیتِ حـیـدر
مـوّآج شد از فـرطِ شادی چشمِ مادر
اولادِ زهـرا دور این پروانه جمع‌اند            گویا ملائک دورِ این فرزانه جمع‌اند
تـبـریک بـایـد گـفـت بر شـاهِ ولایت            اهـلِ محـبـت با دلی جـانـانه جـمع‌اند
بـایـد کـه بـشـنـاسـیـم دریـای وفـا را
بـایـد بـیـامـوزیم از او هـر صـفـا را
ما را بخر در جشنِ میلادت که پستیم            بدجـور از فرطِ گناهان ما شکـستـیم
ما را مرانی از درِ خود حضرت عشق            در هر شرایط پیـشِ تو دامن بدسـتیم
دستی بگیر ای بهترین بابُ الحوائج
باید بـگـیـرم از شـما قـطـعـاً نـتـایـج